Promieniowanie nadfioletowe (UV) to rodzaj promieniowania elektromagnetycznego o krótszej długości fali niż światło widzialne, leżące w zakresie między promieniowaniem widzialnym a promieniowaniem rentgenowskim. Promieniowanie UV dzieli się na trzy główne kategorie w zależności od długości fali:
- UV-A (ultraviolet-A): UV-A ma najdłuższą długość fali spośród trzech rodzajów promieniowania UV i stanowi około 95% promieniowania UV docierającego do powierzchni Ziemi. Jego długość fali wynosi od 320 do 400 nanometrów (nm). UV-A przenika głęboko do skóry i jest głównym czynnikiem przyczyniającym się do starzenia się skóry oraz rozwoju fotostarzenia. Może również prowadzić do uszkodzeń DNA komórek skóry i zwiększać ryzyko wystąpienia raka skóry.
- UV-B (ultraviolet-B): UV-B ma średnią długość fali w porównaniu do UV-A i stanowi mniejszą część promieniowania UV docierającego do powierzchni Ziemi. Jego długość fali wynosi od 280 do 320 nm. UV-B jest głównym czynnikiem odpowiedzialnym za oparzenia słoneczne, ale także odgrywa istotną rolę w produkcji witaminy D w skórze. Nadmierna ekspozycja na UV-B może prowadzić do uszkodzeń DNA, zwiększonego ryzyka raka skóry oraz chorób oczu, takich jak zaćma czy zwyrodnienie plamki żółtej.
- UV-C (ultraviolet-C): UV-C ma najkrótszą długość fali spośród trzech rodzajów promieniowania UV i jest całkowicie absorbowane przez atmosferę ziemską, nie docierając do powierzchni Ziemi w naturalny sposób. Jego długość fali wynosi od 100 do 280 nm. Pomimo tego, że UV-C nie jest naturalnie obecne na powierzchni Ziemi, jest szeroko stosowane w procesach dezynfekcji wody i powietrza ze względu na swoje właściwości bakteriobójcze i wirusobójcze.
Podsumowując, promieniowanie nadfioletowe dzieli się na trzy główne kategorie: UV-A, UV-B i UV-C, z których każda ma różne właściwości i wpływ na organizmy żywe.
